Techniki jazdy na nartach biegowych!
Takie podejście to dobre podstawy do nauczenia się techniki klasycznej, w której odruch stawiania jednej nogi przed drugą, ze wsparciem kijków to podstawa. Technika klasyczna sprawdza się zarówno na przygotowanej do narciarstwa biegowego ścieżce (czyli takiej, na której widać dwa równoległe ślady, w których poruszają się narty) oraz w terenie, gdzie nikt nie wytyczył szlaków (oczywiście jeśli tyko warunki śniegowe na to pozwalają).
Do biegania techniką klasyczną używa się długich, lekkich nart, które pokryte są od spodu łuską, o której wspominałem w poprzednich częściach cyklu o narciarstwie biegowym. Jeżeli ślizg nie ma łuski to musi być pokryty smarem lub woskiem, dzięki któremu biegacz będzie miał możliwość odbicia się od śniegu i poruszania do przodu. Gdyby ślizg był gładki to poruszanie się było by bardzo żmudne i wyczerpujące.
Podstawy do opanowania techniki klasycznej nie są trudne. Natomiast żeby ją doskonalić można próbować wydłużać krok i przenieść ciężar ciała na nartę, która jest z przodu. W tym samym momencie musi nastąpić przechylenie się do przodu całym ciałem – zasadniczo cały ciężar musi się skoncentrować na jednej przedniej nodze. W ramach treningów można też ćwiczyć odbicie, żeby było płynne i silne. Ważne jest też to, żeby nie zapomnieć o kijkach, używać ich mocniej i wbijać je blisko narty. Natura wypracuje sama mechanizm, dzięki któremu kiedy lewa noga będzie szła do przodu, to prawy kijek będzie wbijał się w śnieg.
Drugą techniką jest styl łyżwowy, który narodził się w latach ’70 XX wieku i był kilkakrotnie modyfikowany aż osiągnął dzisiejszy wygląd. Generalnie w kroku łyżwowym ręce pracują symetrycznie, a narty w czasie biegu ułożone są pod kątem do stoku. Krok łyżwowy można podzielić na kilka rodzajów, jednakże na początku przygody z nartami biegowymi ich dokładna specyfika nie jest potrzebna. Generalnie wyróżnia się łyżwowanie (podstawowy krok podczas jazdy na płaskim terenie lub w dół stoku bez użycia kijków), jednokrok (kiedy podczas każdego odepchnięcia używa się obu kijków do pomocy), dwukrok synchroniczny (oba kijki pomagają w odpychaniu ale tylko co drugi krok), dwukrok anachroniczny (dobry na podbiegi, polega na odpychaniu niesymetrycznym co drugi krok).
Styl łyżwowy stał się tak popularny, że FIS bojąc się, że styl klasyczny zaginie, podzielił po równo konkurencje mistrzowskie pomiędzy oba style. Takimi samymi pobudkami kierują się organizatorzy biegów amatorskich. Takie zachowanie przynosi też pewną niejasność. Otóż kiedy dany bieg rozgrywany jest w technice dowolnej to i tak większość zawodników biegnie stylem łyżwowym. Taki stan rzeczy powoduje, że styl dowolny zaczął być kojarzony ze stylem łyżwowym do tego stopnia, że nawet dziś podczas transmisji zawodów mówi się o stylu dowolnym, podczas gdy bieg wg. zasad przeprowadzany jest stylem łyżwowym.
Dlaczego styl łyżwowy jest częstszym wyborem? Odpowiedź jest prosta – technika łyżwowa pozwala na osiąganie większej prędkości podczas biegu nawet o 15%. Ponad to narty służące do biegania stylem łyżwowym są krótsze do 20 centymetrów od klasycznych a kije mogą być dłuższe od klasycznych nawet o 15 centymetrów. Buty również się różnią – są wyższe i twardsze dzięki czemu kostka jest sztywniejsza. Kolejną różnicą są narty, które nie mają łuski, a rodzaj ich smarowania zależy od warunków atmosferycznych, dzięki czemu lepiej można dostosować parametry narty do konkretnego biegu.
Te wszystkie plusy techniki łyżwowej sprawdzają się idealnie podczas zawodów, jednakże w amatorskim bieganiu już nie do końca. Dlaczego? Ponieważ technika łyżwowa wymaga doskonałej kondycji i warunków siłowych, lepszego opanowania techniki oraz, co najważniejsze, idealnie przygotowanych tras do biegania. Dlatego też styl klasyczny dzięki swojej naturalności i możliwościach biegania nim wszędzie jest bardziej popularny wśród amatorów biegów narciarskich.
